September blues…

Vier op een rij.

Terwijl overal in ’t land de boekentassen klaar staan voor een nieuwe start morgen, zet ik die van mij met lood in de schoenen op een rijtje voor mijn ‘classic one’: een foto van al onze boekentassen op een rij, die van de kids zónder die van mij.
Waar ik vorig jaar netjes 5 tassen op een rij zag schitteren, heb ik het nu verdorie heel erg lastig dat die van mij er niet bij staat. Het nijpt.

Word is out… Ik start niet. Punt. Toch niet de halftijdse job die ik met vol(l)(tijds)e goesting uitvoerde de afgelopen jaren.
Ik had het al bijzonder lastig toen ik van voltijds thuis – door omstandigheden – terug naar school trok, halftijds maar. Maar – hey – wel halftijds terúg he! (Al wou ik méér. Voor mezelf, toen. Maar dat was écht niet aan de orde met alle zorgen die Sofia met zich meebracht.)
En nu zet ik dus opnieuw een stap achteruit. Al weet ik wel dat ik het niet zo mag noemen… Het voelt wel zo.
Een stap achteruit, om met het gezin vooruit te kunnen. Zodat we sàmen door die zure appel kunnen bijten die ons te wachten staat, in plaats van mezelf alwéér voorbij te hollen. Want als ik eerlijk ben met mezelf, ik heb al wat afgelopen de voorbije maanden. Ik ben buiten adem en ik moet nu even op de rem durven staan. Niet denken dat ik het wel weer zal aankunnen, nee. Deze keer niet. Dus aan de noodrem trekken deze keer, nog vóór de eerste hindernis ons spoor kruist. Een hindernis die de voorbije 2 maanden elke dag door onze gedachten schoot en er als een sluipend beest zat aan te komen. Een hindernis die de komende 2 maanden (om te beginnen, zeggen de artsen) onder onze huid zal kruipen.
En tijd zal vragen. En energie.

En net om die hindernis de baas te kunnen – te kunnen overbruggen – neem ik even afstand van mijn job. Van datgene dat mijn ‘zuurstof’ is, mijn hier-doe-ik-mijn-ding en mijn hier-ben-ik-even-mezelf.
Om mij voluit te geven voor díe job die ook op mijn lijf is geschreven (of toch geschreven is geweest doorheen de jaren); die van zorgmama.
Omdat het nodig is.

Ik heb mezelf 1 ‘verzetje’ gegund: de 4 lesuren die ik in de academie geef, op dinsdagavond.* Om de simpele reden dat die mooi samen staan, dat ik toch íets heb voor mezelf, en omdat ik niet helemaal terug naar dat donker gat terug wil waar ik 3 jaar geleden in zat.
Vier uurtjes… Daar mee zal ik het moeten doen. Vier uurtjes die ook nét te overbruggen vallen met het netwerk om het gezin én Sofia op te vangen.

Dus geen boekentas van mij in het rijtje.
En dat bezorgt me heel veel verdriet. En tegelijk ook angst om wat zal komen. Om wat de toekomst ons zal brengen.
Maar ook vertrouwen in de keuze die ik – met pijn in het hart – vorige week maakte. Omdat het de béste manier is om wat er staat te gebeuren een kans te geven. **

*Ik ben (naast 18 uur benoemd leerkracht Nederlands, Engels en Geschiedenis in het secundair onderwijs) leerkracht Woord in het Deeltijds Kunstonderwijs. Ik geef er met heel veel goesting Woordatelier (het vroegere AVV, in de volksmond ‘dictie’) en Woordlabo (wat vroeger ‘voordracht’ was) aan 8- tot 16-jarigen. 

**Wat er op ons pad komt de komende 2 maanden, daar wil ik niets over kwijt. Toch niet langs deze weg. Zolang we niet met zekerheid kunnen uitspreken wat er aan de hand is, zullen we dat ook niet doen hier. We vragen alleen respect voor ons gezin. En voor Sofia in het bijzonder.